Jak już mowa o wyrzucaniu czegoś z podstawowej wersji płyty, to ja bym przede wszystkim wywalił to intro, które donikąd nie dąży, jest powtarzalne, oderwane brzmieniem od płyty i w ogóle do niczego nie potrzebne. Na domiar złego
Svekets prins / Dignity to jest taki numer, który de facto zaczyna się trzy razy. Najpierw tym mocnym wejściem ze skocznym motywem i chórkami przez pierwsze ok 40 sekund, potem tym intro podprowadzeniem z narracją po szwedzku, solówką i kroczącym riffem, a potem jeszcze akustyczną częścią, która nadal brzmi jak wstęp do czegoś. To byłby świetny otwieracz albumu i wcale nie ma w tym nic złego, że zaczyna się głośnym, nagłym wejściem (trochę jak
The Bedlam in Goliath Mars Volty). Więc nie mówię, żeby okroić numer, tylko żeby już na siłę nie poprzedzać go jeszcze dodatkowym wstępem.
Drugim zaś numerem, który nieszczególnie lubię, jest
Hjärtat vet vad handen gör / Heart in Hand, bo jest po prostu za długi, za dużo jest tam powtórzeń jak na materiał, który nie jest wcale aż tak dobry, a samo przejście z finału tej głośnej części w akustyczną jest wg mnie nieudane - takie podejście do noise'u, ale na pół gwizdka, nie dociśnięte dostatecznie. Fajnie, że eksperymentują, ale to jest zbyt ostrożne.
Garrotera bym nie wyrzucił - ja go chyba jednak bardziej folkowo niż jazzowo postrzegam (nie wystarczy samo brzmienie werbla żeby już od razu grać jazz). Lubię ten numer i uważam, że jest bardzo potrzebny na płycie, która jest wyprodukowana gęsto, strasznie dużo tu jest dźwięków i Garroter jest takim bardziej przejrzystym momentem, który daje trochę wytchnienia i przestrzeni. Ja i tak tej płyty słucham rzadko i tylko wtedy, gdy mogę sobie włączyć wersję surround, bo miks stereo jest po prostu dość męczący.
Ogólnie poza tymi początkowymi numerami to cała płyta nadal jest dla mnie bardzo równa - nie ma tu numerów wybitnych, ale też wszystkie trzymają w miarę podobny poziom,
Allting tar slut / All Things Will Pass ma bardzo dobry finał z tymi zachodzącymi na siebie wokalami, nic czego bym się nie mógł spodziewać po Opeth, ale jednak trochę się wyróżnia, więc lubię ten kawałek trochę bardziej, nawet jeśli zaczyna się trochę topornie.
No ale właśnie - to jest wszystko na takie uczciwe 7/10. Brakuje tu ryzyka, eksperymenty są ostatecznie rzecz biorąc dość zachowawcze. Nic mnie nie porywa jakoś szczególnie, chociaż płyta jest spójna i dobrze się słucha.
Wszystko to piszę jakoś sprowokowany tym pytaniem o bonusy
Bo one nie odstają jakoś szczególnie od płyty i myślę, że by się w nią mogły "wtopić", ale z drugiej strony - mam poczucie, że to jest więcej tego samego i z tego względu po dwóch przesłuchaniach jakoś nie chce mi się poświęcać im więcej czasu. Czy są identyczne z którymiś kawałkami z płyty? No nie, ale to są kompozycje i brzmienia na to samo kopyto. I nie wróżę już Opeth wyjścia z tego impasu jakkolwiek jeśli mam być szczery.
Recent Posts
